Co zrobić gdy za oknem wieje, deszcz tnie na oślep a słońce obraziło się na dobre? Jak sprawić aby jesienne liście zrzuciły szary i ubrały się w złotoczerwony kolor?

Można nie zważać na pogodę. Po pracy, obowiązkowej zabawie z maluchami i wysłaniu ich na całonocną drzemkę można zatracić się w narodowym sporcie wszystkich Polaków i pójść biegać.  Można również zaprosić sąsiadów na drinka, wezwać nianię i pójść z nimi na koncert, do  teatru albo zrobić większość z tych rzeczy na raz…

No dobrze, ale jeśli nam się nie chce? Jeśli jesień tak nas otuliła swoją leniwą aurą, że marzymy tylko o fotelu, kocu i ciepłej herbacie? W takim razie obrośnijmy w futro i cieszmy się wczesnym zmrokiem i dobrym filmem. 

Zapraszam na 16 seansów, pasujących do jesiennej aury. Takich, które – moim zdaniem – można oglądać nie jeden raz.

Suita Francuska

reżyseria: Saul Dibb, studio: Alliance Films, Querty Films, Scope Pictures, TF1 Films Production

Film powstał w oparciu o powieść Irene Némirowsky, która w Polsce znana jest pod tytułem „Francuska suita”. Autorka była żydówką, urodzoną na Ukrainie a mieszkającą we Francji. Zginęła w 1942 roku w Oświęcimiu. Rękopis „Francuskiej suity” został znaleziony ponad 50 lat po jej śmierci. Znamienne, że w książce autorka stara się zrozumieć swoich własnych oprawców…

Książka ukazała się drukiem w 2004 roku. Irene Némirowsky otrzymała pośmiertnie literacką Nagrodę Renaudot, a jej powieść stała się światowym bestsellerem. Film moim zdaniem nie dorównuje książce. Jednak wszystkie kobiety, które jej jeszcze nie czytały i tak po obejrzeniu filmu będą miały wypieki na twarzy.

Akcja rozgrywa się na początku drugiej wojny światowej, kiedy wojska niemieckie wkraczają do Paryża. Bohaterką jest młoda i wydawać by się mogło eteryczna Lucille. Pozory jednak mylą. To dziewczyna, która w najmniej oczekiwanym dla siebie momencie pokazuje, że jest w stanie czynnie przeciwstawić się najeźdźcom swego kraju. Jednocześnie na przekór teściowej, której syn walczy na froncie, pokocha jednego z nich. Uwięziona w małżeństwie bez namiętności czuje, że z Brunem – niemieckim żołnierzem umieszczonym w ich domu przez przełożonych – łączy ją nie tylko pasja do muzyki. Dziewczyna musi wybrać pomiędzy uczuciem do Niemca a miłością do ojczyzny.

Film nie popada w tani sentymentalizm i to jest jego niewątpliwa zaleta. Kolejną jest międzynarodowa obsada i świetna gra aktorska takich sław jak: Michelle Williams, Kirstin Scott Thomas i Matthias Schoenaerts, który w mundurze (moim zdaniem) wygląda obłędnie.

Tacy byliśmy

reżyseria: Sidney Pollack, dystrybucja: Imperial-Cinepix

Film był wielkim wydarzeniem w 1973 roku a kobiety takie jak moja mama szukały na ulicach lustrzanego odbicia boskiego Roberta Redforda. Dzisiaj ogląda się tą historię z równym zainteresowaniem. Bez względu na wiek.

Akcja filmu Sidneya Pollacka rozpoczyna się w 1937 roku. Opowiada historię dwojga młodych ludzi, których z pozoru wszystko dzieli. Katie (Barbra Streisand) jest niezwykle poważną, egzaltowaną aktywistką polityczną. Działa w Lidze Młodych Komunistów. Hubbell (Robert Redford) jest raczej apolityczny i nieprzeciętnie przystojny. Interesuje go głównie sport i dziewczyny. Traktuje życie z dystansem i wszystko przychodzi mu łatwo, z czym nie może pogodzić się Katie. Pod maską totalnego luzaka skrywa się jednak nieprzeciętny talent literacki, co ona w końcu docenia. Tych dwoje zostaje parą. Śledzimy ich losy na przestrzeni 20 lat. Tej miłosnej historii towarzyszą najważniejsze wydarzenia epoki: dojście Hitlera do władzy, konflikt w Hiszpani, II wojna światowa a wreszcie antykomunistyczna rewolucja w Ameryce z przełomu lat 40 i 50.

Takie rozbicie w czasie pozwala nam zobaczyć zmieniające się w tle obyczaje. Zmieniają się kostiumy, fryzury, samochody a nawet przekonania polityczne. Niezmienne pozostaje jedynie wspomnienie pierwszego uczucia, niegdyś rodzącej się miłości. Film pokazuje starą ale bolesną prawdę, że czasem silne uczucie nie jest w stanie pokonać piętrzących się na jego drodze przeszkód. 

Hannover Street

reżyseria: Peter Hyams, studio: Columbia Pictures Corporation

Harrison Ford – jako porucznik David Halloran, amerykański pilot bombowca w trakcie II wojny światowej – musiał robić wrażenie. W 1943 roku poznaje w pobliżu londyńskiej stacji metra Hannover Street Margaret Sellinger, angielską pielęgniarkę Czerwonego Krzyża – graną przez Lesley Anne-Down. Oboje zakochują się w sobie. Niestety Margaret jest żoną brytyjskiego oficera wywiadu Paula Sellingera (rewelacyjny Christopher Plummer). Margaret jest przywiązana do męża. Nie wie jednak czy go kocha. Na pewno ogromnym uczuciem darzy Davida. Niespodziewanie dwaj najważniejsi dla niej mężczyźni zgodnie z rozkazem dowództwa razem wyruszają na niebezpieczną misję. Z pilnie strzeżonej kwatery gestapo w okupowanej Francji mają wykraść listę niemieckich agentów działających w Wielkiej Brytanii. Niemcy zestrzeliwują ich samolot. Udaje im się wyskoczyć na spadochronach ale oboje znajdują się na wrogim terenie. Są zdani wyłącznie na siebie i aby przeżyć nic nie może ich dzielić. 

Oficer i dżentelmen

reżyser: Taylor Hackford, studio: Lorimar Film Entertainment

Wychowany na ulicy Zack Mayo, który bardziej ceni sobie tamtejsze przyjaźnie niż towarzystwo ojca – pijaka i bandziora – trafia do jednej z najbardziej elitarnych szkół lotnictwa morskiego w Port Raines. Skąd takie zainteresowania u kogoś kto wydawałoby się naukę ma za nic? Obserwując ojca alkoholika chłopak wie, że nie chce tak żyć. Wierzy, że po skończeniu tej szkoły będzie nie tylko oficerem ale i dżentelmenem. Tego pragnęła dla niego tragicznie zmarła matka. Zanim jednak uda mu się stać się jednym ze studentów musi przejść trzymiesięczną szkołę przetrwania, którą jemu i innym rekrutom zgotuje apodyktyczny sierżant Foley. Na miejscu poznaje Paulę dziewczynę, która pragnie zakochać się w pilocie i razem z nim wylecieć gdzieś, gdzie życie pisze lepsze scenariusze niż praca w miejscowej fabryce. 

Film dość schematyczny ale biorąc pod uwagę dużą ilość nominacji do Oskara oraz Richarda Gere i Debrę Winter w rolach głównych – warto go obejrzeć. Dzisiaj takich filmów już się nie robi…

Malowany welon

reżyseria: John Curran, dystrybucja: Vision Film Distribution

Film jest adaptacją powieści W. Somerset Maughama. Jej bohaterką jest egocentryczna Kitty (Naomi Watts). Dziewczyna uwielbia się bawić, nie znosi odpowiedzialności i swojej krytykującej ją na każdym kroku matki. Być może właśnie dlatego, ku zaskoczeniu wszystkich, przyjmuje oświadczyny kompletnie nie znającego się na kobietach naukowca o imieniu Walter (Edward Norton). Uwalnia się od matki ale nie może zrezygnować z dawnego życia. Mąż pochłonięty pracą w laboratorium nie ma dla niej czasu i początkowo nie zdaje sobie sprawy, że żona wdaje się w romans. W dodatk z kimś, kto jak ona uwielbia się bawić. Nie jest jednak głupi i domyśla się wszystkiego. Oświadcza jej, że ma dwa wyjścia. Może wyjechać z nim do Chin, gdzie właśnie otrzymał propozycję jako lekarz. Może również przystać na rozwód i wrócić do matki, wywołując tym samym nieprawdopodobny, obyczajowy skandal. Kitty wybiera podróż do Chin. I nie jest to łatwa decyzja, bo rejon w jaki jadą opanowany jest przez epidemię cholery.

Tam natomiast  już nic nie będzie takie samo… Pozbawiona szans na zabawę, pozostawiona sama sobie – na łonie nieprawdopodobnie pięknej przyrody – zaczyna lepiej poznawać męża i doceniać jego ciężką pracę. Między małżonkami rodzi się uczucie. Nic jednak nie trwa wiecznie…

Po raz kolejny muszę przyznać, że książka jest lepsza niż film, ale dla nieprawdopodobnie pięknych zdjęć, wspaniałej ścieżki dźwiękowej i Edwarda Nortona warto. 

Pamiętnik

reżyseria: Nick Cassavetes, dystrybucja: Warner Bros

To kolejna ekranizacja nakręcona na podstawie książki. Tym razem Nick Cassavetes brawurowo oddał klimat panujący w powieści Nicholasa Sparksa. Niektórzy twierdzą, że film przypomina raczej średnią produkcję telewizyjną i dość przewidywalny wyciskacz łez. Nie jest to bez wątpienia wybitne kino, ale nie ulega wątpliwości, że historia wciąga tak bardzo, że nie sposób się oderwać. Oczywiście nie bez przyczyny są świetne kreacje aktorskie przystojnego Ryana Goslinga i uroczej Rachel McAdams. W filmie to Noah i Allie. Ich historia zaczyna się w domu opieki. Oboje są tam pensjonariuszami. Ona cierpi na Alzheimera, on w ramach terapii czyta jej historię pewnej miłości. Opowieść zaczyna się w latach 40 w Karolinie Północnej, gdzie dwójkę młodych ludzi z kompletnie różnych warstw społecznych połączyło gorące uczucie. Dziewczyna wywodzi się z zamożnego domu z tradycjami, chłopak jest pracownikiem pobliskiego tartaku. Jak to bywa w melodramatach ich miłość nie może trwać. Napotyka wiele przeszkód. Są wśród nich między innymi: sprzeciw rodziców dziewczyny, zawierucha wojenna, różnice materialne i kolejny narzeczony na horyzoncie. 

Film opowiada o początkowo niespełnionej miłości, rozłące i cierpieniu jakie niesie za sobą prawdziwe uczucie. Później pokazuje jego siłę i walkę ze wszystkimi przeciwnościami losu. „Pamiętnik” przedstawia tak dobrze znane nam uczucie, dla którego tłem jest zwykła codzienność oczarowana magią młodzieńczego zakochania. 

Klucz Sary

reżyseria: Gilles Paquet-Brenner, studio: A Plus Image, Canal +, France 2 Cinéma

Bez wątpienia to mocny film. Tłem jego historii jest Obława Vel del’Hiv. Miała ona miejsce w lipcu 1942 roku i była największym masowym aresztowaniem Żydów we Francji. Na torze jeździeckim Velodrome d’Hiver przetrzymywano przez kilka dni w nieludzkich warunkach 13 tysięcy osób. W tym 10 tysięcy kobiet i dzieci. Jednym z takich dzieci była 10 letnia Sarah Starzyńska, dla której właśnie tego dnia zakończyło się beztroskie dzieciństwo. Jeszcze rano bawiła się ze swoim małym bratem. W momencie aresztowania schowała go do skrytki w ich pokoju. Zamknęła ją klucz. Była pewna, że do wieczora wrócą do domu. Tak mówili wszyscy. Stało się jednak inaczej. Po kilku pełnych strachu i głodu dniach zostaje razem z rodzicami wysłana do obozu koncentracyjnego. Tam nie może przestać myśleć o swoim braciszku, którego skazała na straszną śmierć. Obiecuje sobie, że wróci do niego i do Paryża. Niestety nic już nie będzie takie samo. 

50 lat później amerykańska dziennikarka Julia Jarmond (Kristin Scott-Thomas) – mieszkająca od lat w Paryżu z mężem i nastoletnią córką – postanawia napisać artykuł o obławie Vel del’Hiv. Zbierając informacje na ten temat odkrywa, że Francuzi nie lubią o niej mówić. Historię skrywa wstyd milczenia. W międzyczasie przygotowuje przeprowadzkę do mieszkania, które po babci odziedziczył jej mąż. Zupełnie przypadkiem dowiaduje się, że mieszkanie to należało przed wojną do żydowskiej rodziny Starzyńskich. Ustala co stało się z rodzicami. Nie ma jednak żadnej informacji o dzieciach. Postanawia ich odszukać. To całkowicie zmieni jej życie.

La Cara oculta (Ukryta twarz)

reżyser: Andrés Baiz, studio: Avalon, Cactus Flower, Dynamo 

Opisując poprzedni film przypomniałam sobie o tym. Na długo został mi w pamięci. To jeden z tych seansów, po którym zadajesz sobie pytanie i po co to było? Psychika kobiet jest tak skomplikowana, że czasem nam samym trudno ją zrozumieć. Ile jest wśród nas takich, które chciałyby zobaczyć na własne oczy jak cierpieć będzie – po naszym odejściu – ukochany? Tym bardziej, że wiemy, iż kompletnie się tego nie spodziewa. Na taki właśnie pomysł wpada główna bohaterka.

Belén i Adrián bardzo się kochają. Niedługo mają wziąć ślub. On jest dyrygentem, który odnosi coraz większe sukcesy. Na fali szybko rozwijającej się kariery dostaje propozycję zawodową nie do odrzucenia. Wiąże się z nią przeprowadzka do przepięknego domu w Bogocie. Wszystko układa się wspaniale, aż pewnego dnia Belén znika, zostawiając Adriánowi nagranie, w którym tłumaczy, że odchodzi i nie chce być szukana. Adrian rozpacza i nic nie rozumie. Jak to zwykle bywa, nie trwa to jednak długo. Wkrótce do przestronnego domu wprowadza się Fabien. Jego nowa miłość. Młodzi układają sobie życie. On znowu odnajduje szczęście. Z początku wszystko wydaje się proste. Belén znika, Adrián dość szybko znajduje pocieszenie w ramionach innej. Kiedy sądzimy, że jedyną zbrodnią tej relacji, będzie fakt zbagatelizowania pierwszego uczucia i brak jakiejkolwiek walki o Belén, wszystko się nagle zmienia.

Czy nie jest tak, że wiele kobiet – co trudno zrozumieć mężczyznom – chce aby ukochany walczył, przekonywał i nie poddawał się tak łatwo? Ba! One, nieszczęsne są przekonane, że tak będzie! Podobnie jest z Belén. Widz zadaje sobie pytanie – gdzie ona jest?

W drugiej części filmu poznajemy odpowiedź na to pytanie i jest ona nieprawdopodobna! Następuje retrospekcja. Poznajemy Belén i jej punkt widzenia. Cała wcześniejsza koncepcja legnie w gruzach. Duże znaczenie ma obraz psychologiczny tej postaci i mimo, iż na początku nas denerwuje, zaczynamy jej współczuć. Obie – Fabien i Belén rywalizują o naszą sympatię. My zaś usiłujemy odgadnąć co wydarzy się w finale.

Nie jesteś sobą

reżyseria: George C. Wolfe, studio: 2S Films, Daryl Prince Productions, DiNovi Pictures

Czasem jest tak, że naprawdę kochając, nie widzimy siebie nawzajem. Oszukujemy oboje. Dlatego miotając się w ciasnym kaftanie bezpieczeństwa i wygody, próbujemy znaleźć dla siebie miejsce w niedopasowanych schematach dnia codziennego. W chwili słabości wydaje nam się, że to nie jest nasze życie, że nie jesteśmy sobą. Zanim z bolesną stanowczością zdamy sobie sprawę, że możemy żyć inaczej – tego życia okazuje się za mało…

Doświadcza tego Kate (Hilary Swank) w filmie „Nie jesteś sobą”. Silna, atrakcyjna kobieta, wirtuoz fortepianu z planami na przyszłość i dusza towarzystwa. Niespodziewanie zaczyna chorować. Choroba zmienia jej życie, jej małżeństwo, nią samą i niszczy jej przyjaźnie. Nagle okazuje się, że całe jej życie było piękną wydmuszką. Nie to jest jednak najważniejsze. Film z brutalną szczerością pokazuje, że główna bohaterka zdaje sobie sprawę z tego, że odchodzi w połowie drogi. Ma miłość, która być może nigdy nie zdążyła by zakwitnąć i marzenia, których nie będzie w stanie już zrealizować. Nie ma również nikogo, komu mogłaby przekazać to, co jej zdaniem teraz jest najważniejsze. Nie chodzi tylko o te fundamentalne wartości, o których świat w globalnym pędzie zapomina a o takie wielkie drobnostki jak pełna pasji rozmowa przy porannym śniadaniu, śmiech ze wspólnych żartów, pełne zrozumienie, chciany dotyk, prawdziwa troska.  Prawdziwe zadowolenie z życia i harmonia życia w zgodzie z sobą.  Życie Kate było tego pozbawione. Nie zdawała sobie z tego sprawy. 

Ten fakt pomaga jej sobie uświadomić  Bec (Emmy Rossum) zwariowana studentka, która wciąż szuka swego miejsca w życiu. Nikt o zdrowych zmysłach nie zatrudnił by kogoś takiego do opieki przy chorej osobie. Kate wbrew radom męża przyjmuje dziewczynę do pracy i to Bec przywraca ją do życia. Głównie dlatego, że traktuje ją jak zdrową osobę i wcale się nad nią nie rozczula. Przy niej w końcu Kate może być sobą. Przyjaźń między nimi trwa zdecydowanie dłużej niż każda z nich mogłaby przypuszczać. To przyjaźń, która jest darem. 

Wiele osób porównuje ten film do „Nietykalnych”. Jednak to zdecydowanie mniej barwna i wesoła historia. To obraz smutny i przytłaczająco prawdziwy, chociaż skłamałabym pisząc, że nie bawi i wzrusza. Oglądając film jedni mogą dostrzec jak wiele mają i jak niewiele trzeba by to wszystko stracić a inni dochodzą do wniosku, że nie warto tracić życia na złe wybory.

Delikatność

reżyser: David Foenkinos, Stéphane Foenkinos, dystrybucja: SPInka

To nietypowa komedia romantyczna. Jest nią przez pierwsze piętnaście minut. Potem wszystko się zmienia. Natalie (Audrey Tautou) i François poznają się w barze. On postanawia, że z nią porozmawia, jeśli dziewczyna wypije określony rodzaj soku. Tak się dzieje. Rozmawiają i zakochują się w sobie. Biorą ślub. Rodziny zaprzyjaźniają się ze sobą. Wszyscy są szczęśliwi i spokojni. On jest silny i przebojowy, ona piękna i szczęśliwa. Idylla kończy się niespodziewaną śmiercią François’a. Natalie zamyka się w sobie. Romantyzm nigdy już nie będzie dla niej taki sam. Odrzuca go i gardzi nim. Rzuca się w wir pracy i nie chce budzić się z letargu. Starają się to zrobić inni. Przede wszystkim przystojny szef, który otwarcie się do niej zaleca. Jest również niepozorny Marcus, którego nikt nie wyobraża sobie u jej boku. Jednak co ciekawe to właśnie jego milcząca obecność i brak ostentacyjnych zalotów sprawia, że Natalie zwraca na niego uwagę. Zanim jednak zda sobie sprawę, że to przy nim będzie jej najlepiej musi powoli wyjść z żałoby. Pomóc jej może ktoś cierpliwy i delikatny właśnie. 

Dolina iluzji

reżyseria: David Jacobson, studio: Class 5 Films, Element Films

To film, w którym Edward Norton zaprezentował wachlarz swoich umiejętności aktorskich. Fabuła nawiązuje do takich filmów jak „Taksówkarz”, „Nocny kowboj” i wielu dobrych westernów. To wszystko sprawia, że film „smakuje” całkiem dobrze.

Opowiada o chłopaku o imieniu Harlen, który przybywa do typowego amerykańskiego miasteczka. Rozsiewa wokół siebie i o sobie iluzję prawdziwego kowboja. Ze wszystkimi jego ideałami. Reprezentuje proste zasady. Dba również o swój zewnętrzny wizerunek. Chodzi w niespieszny sposób, powoli wypowiada słowa, za pasem nosi broń a na głowie kapelusz. Jest pewny siebie. Marzy o dziewczynie na całe życie. Taką poznaje. Tobe jest zbuntowaną nastolatką. Rzuca się w ramiona Harlena uciekając od problemów w domu. Od ojca pijaka, który co noc przyprowadza do domu inną kochankę. Dla niej Harlen jest przeciwieństwem ojca. Kimś przy kim można się poczuć bezpiecznie i przy kim życie jest piękne i proste. Nie dostrzega jednak niebezpieczeństwa. Okazuje się, że Harlen nie jest tym za kogo się podaje i nie chodzi tylko o to, że jest jedynie dużym chłopcem odgrywającym swoją rolę niczym  w westernie…

Jeden dzień

reżyser: Lone Scherfig, dystrybucja: Gutek Film

Książka Davida Nicholsa „Jeden dzień” sprzedała się w milionach egzemplarzy. Fakt, że ktoś wykupi prawa do jej ekranizacji było tylko kwestią czasu. 

Utalentowana i mało atrakcyjna Emma (Anne Hathaway) zakochuje się w chłopaku, który swoją beztroską życia wydaje się do niej zupełnie nie pasować. Wygląda na to, że on zdaje sobie z tego sprawę. Oboje jednak uwielbiają spędzać ze sobą czas.

Począwszy od 15 lipca 1988 roku będą spotykali się co rok, spędzając ze sobą jeden dzień. Akcja filmu co jakiś czas skacze w przyszłość. Zmieniają się stylizacje i kostiumy głównych bohaterów. Zmienia się również ich życie. Dexter osiąga to o czym marzył. Robi błyskotliwą karierę telewizyjną. Dziewczyny zmienia jak rękawiczki. Czuje się człowiekiem sukcesu. To wszystko jednak traci. Jego życie się załamuje. Nie zmienia się jedynie Emma, która 15 lipca przez jeden dzień, dalej jest jego najlepszą przyjaciółką. Właśnie wtedy, pozbawiony złotego blichtru Dexter zdaje sobie sprawę, że obok siebie miał od lat coś znacznie cenniejszego niż całe dotychczasowe życie – Emmę. Ich długa i wyczerpująca droga do szczęścia pokazuje, że mimo iż czasem jesteśmy ślepi na nasze uczucia i dokonujemy złych wyborów, mamy szansę na znalezienie swojej drugiej połówki. Nie wszystkim się to udaje. Emma i Dexter mają to szczęście, ale czy na zawsze?

Noce w Rodanthe

reżyser: George C. Wolfe, dystrybucja: Warner Bros

Adrienne i Paul, główni bohaterowie filmu mają już za sobą pierwsze miłosne uniesienia, młodzieńcze przygody i nie oczekują tego, że życie podaruje im jeszcze podobne doznania. Ona jest spełnioną matką i niespełnioną, bo zdradzaną mężatką. On jest lekarzem, dla którego najważniejszy jest pacjent. W swoim fachu pragnie być najlepszy. Oboje są zrezygnowani. Ona nie liczy na zrozumienie. On czuje, że nie jest już tak empatyczny jak dawniej. 

Pewnego dnia Adrienne zostaje poproszona przez przyjaciółkę, by zaopiekowała się podczas jej nieobecności – pięknym pensjonatem nad brzegiem morza. Miejsce jest magiczne, bajkowe wręcz. Podobnie rozwija się uczucie między Adrienne a Paulem. On pojawia się w pensjonacie mimo informacji, że jest zamknięty. Ona początkowo jest mu niechętna. Ku swojemu zaskoczeniu coś ciągnie ich do siebie, rozmowa się klei a zbliżająca się burza wbrew pozorom tworzy baśniowy klimat, pełen świec i dobrego wina. Odkrywają w sobie bratnie dusze, które nawzajem wyciągają z siebie to, co porzucili dbając o swoje zbyt uporządkowane życie. 

Wydaje się, że wszystko skończy się dobrze. Przywiązujemy się do bohaterów, ale reżyser wierny książce na podstawie, której powstał film („Noce w Rodanthe”, Nicholas Sparks) szykuje dla nas niespodziankę. Niekoniecznie dobrą…

Wciąż ją kocham

reżyseria: Lasse Hallström, dystrybucja: Best Film

 

Zupełnie nie rozumiem, czemu angielski tytuł „Dear John…” został przetłumaczony u nas na „Wciąż ją kocham”? Oryginalny tytuł nawiązuje do listów, które były zapowiedzią rozstania. Podobno Nicholasa Sparksa, którego książka stała się inspiracją dla autorów filmu, zainspirował zwyczaj rozpowszechniony przed laty wśród amerykanek. Właśnie w ten sposób rozpoczynały listy, dzięki którym zrywały ze swoimi ukochanymi, walczącymi na froncie w Wietnamie. Czy to prawda? Nie jestem pewna. Jednak polski tytuł sugeruje, że mamy do czynienia z tanim romansidłem. Z czym nie można się zgodzić.

Ona jest młodą studentką marzącą o założeniu placówki dla autystycznych dzieci on amerykańskim komandosem na przepustce. Wielka miłość, poczucie obowiązku za ojczyznę, cierpienie. W tym filmie znajdziemy to i jeszcze więcej. Jest również piękna relacja pomiędzy synem i ojcem cierpiącym na autyzm. Tego ostatniego świetnie zagrał Richard Jenkins. Channing Tatum grający Johna również wypadł nieźle, szczególnie w drugiej połowie filmu. 

Dla wielu będzie to poruszające kino na przyjemny, niedzielny wieczór.

Vicky Cristina Barcelona

reżyseria: Woody Allen, dystrybucja: Kino Świat

Film, który moim zdaniem, zupełnie nie przypomina poprzednich dzieł Allena. Pewnie dlatego tak mi się podoba. To opowieść o dwóch Amerykankach, które przyjeżdżają do Barcelony na wakacje. Niespodziewanie dla nich samych, ale dość chętnie dają się wciągnąć w seksualną przygodę z nowo poznanym Katalończykiem. Film przesycony jest hiszpańskim temperamentem. Cristina (Scarlett Johansson) oddaje mu się otwarcie i romantycznie. Zaręczona Vicky (Rebeca Hall) jest bardziej rozważna. Jednak skrycie marzy o przystojnym malarzu,  Juanie Antonim Gonzalo (Javier Bardiem). On zaś tak kipi seksem, że (jak to ktoś, kiedyś napisał) spokojnie powiódłby do łóżka większą część damskiej widowni. Penelope Cruz gra jego partnerkę Maríę Elenę. Zwariowaną, gorącokrwistą i szaloną. 

O czym jest ten film? Wnika w ludzką psychikę i zastanawia się nad tym, czym naprawdę jest związek. Jaka jest różnica pomiędzy ogólnie przyjętymi konwenansami a porywami serca. Można im ulec? I najważniejsze – czy warto? A może wyjściem z sytuacji będzie kompromis z samym sobą? 

Film, który dodaje energii.

Co dzień zawdzięcza nocy

reżyseria: Alexandre Arcady, studio: Alexandre Films BE-FILMS, Canal+

To adaptacja poruszającej książki pod tym samym tytułem. Opowiada o wyzwoleniu Algierii. O tym jaka była za czasów kiedy rządzili nią Francuzi i o wpływie tych burzliwych wydarzeń na losy kilku młodych ludzi. Jednym z nich jest dziewięcioletni Younés, który z powodu trudnych warunków panujących w domu zostaje oddany pod opiekę zamożnemu wujowi mieszkającemu w Oranie. Wuj jest właścicielem dużej apteki i mężem eleganckiej Francuski, która wprowadza zagubionego chłopaka w zupełnie inny świat.

Chcąc czy nie, odcina się od dawnej rzeczywistości, ona jednak nie zapomina o nim. Mimo, że jest lubiany wśród francuskich przyjaciół, cieszy się wygodnym życiem i korzysta z możliwości, o istnieniu których wcześniej nawet nie zdawał sobie sprawy.

W domu wujostwa poznaje śliczną Èmilie. Jest towarzyszką jego dziecięcych zabaw. Potem tracą się z oczu. W wyniku zawirowań historycznych chłopak ze swoją przybraną rodziną ląduje w Rio Salado. Niewielkim miasteczku słynącym z rozległych winnic. Tam zawiera „przyjaźń na zawsze” z trzema chłopcami różnych wyznań i narodowości. Tam wreszcie po latach spotyka przyjaciółkę z lat dziecinnych. Młodzi zakochują się w sobie. Niestety nie mogą być razem. Winna temu jest przysięga…

Poruszający film o magii przyjaźni, wchodzeniu w niełatwą dorosłość i poszukiwaniu własnej tożsamości. Dylematy na czasie, szczególnie w obliczu ostatnich wydarzeń…